NIJMEGEN – Een niet van echt te onderscheiden stadsnaambord is het: ‘Havana aan de Waal’. Bij wijze van ludiek protest tegen het nieuwe linkse college in Nijmegen (SP, GL, PvdA, DNF), werd het bordje vrijdagmiddag (16 mei 2014) – opgehangen aan het begin van de Burchtstraat.
Voor het hele artikel, zie http://www.gelderlander.nl/regio/nijmegen-e-o/nijmegen/havana-aan-de-waal-op-stadsnaambord-nijmegen-1.4363999.
Havana aan de Waal. In Wiet en Witte Wijn wordt de naam weer actueel als Emmaly iets origineels moet bedenken voor ‘haar’ loungecafé.
‘Ze bladert even door de documenten, en met een gevoel van trots kijkt ze naar de tenaamstelling: Havana Beach. Toen de beslissing eenmaal was gevallen, was de zaak inschrijven bij de Kamer van Koophandel hun eerste prioriteit geweest: het bedenken van een naam, die aan zou slaan en die goed in het geheugen zou blijven hangen. Allerlei namen, van ‘Paradiso’ (leuk, maar al in gebruik) tot het simpele ‘Waalstrand’ waren door haar hoofd gegaan. Maar ze had ze een voor een weer laten vallen, net als het onzinnige voorstel van Jerry, die met ‘Nirwana’ was gekomen, een ouwe-hippie-kreet die ze meteen naar de prullenbak had verwezen. Na een urenlange speurtocht op internet naar de geschiedenis van Nijmegen en de Waalkade, vond ze eindelijk iets wat haar wel aanstond: Havana aan de Waal. ‘Omdat de Waalkade wel iets weg heeft van Malecón, de kilometers lange boulevard van La Habana, werd Nijmegen regelmatig ‘Havana aan de Waal’ genoemd,’ las ze in een van de blogs over de Waalkade. ‘Waar in Havana jong en oud zich verzamelt aan het water, zitten ook de terrassen aan de Nijmeegse kade altijd gezellig vol’. Ze knikte instemmend. Havana Beach, dat moest het worden.’
Op dit moment waren de verwachtingen nog hoopvol. Maar dat dit pas het begin was van een zenuwslopend vervolg, waarin Emmaly verstrikt raakt in een web van leugens, laat zich raden…
Fotoshoot
De fotoshoot gisteren was een unieke ervaring; heel erg leuk maar ook zo confronterend…
Met een professionele fotograaf met zijn toestel op statief zijn we samen Nijmegen in gegaan om de mooiste plekjes vast te leggen op de gevoelige plaat. Voor de fotogeniekste shots op de Waalkade en in het altijd prachtige Kronenburger Park. Maar dat pakte toch wat anders uit dan ik me had voorgesteld…
Nadat ik een tikje nerveus mijn tekst had ingesproken voor het crowdfundfilmpje, dat binnenkort op Voordekunst te zien zal zijn, bedacht ik vol goed moed dat mijn aandeel er nu op zat. Nu hoefde ik alleen nog maar van de zijlijn aan te wijzen wat ik de mooiste plaatjes vond, als tussenshots in het filmpje. Dacht ik tenminste. Maar Mario Ruiz, de artistieke fotograaf, zag dat heel anders. ‘Jij bent de schrijfster, dus jij moet wel degelijk in beeld’ zei hij terwijl hij mij overtuigend aankeek. Er viel niet aan te ontsnappen, ondanks mij zwakke protest. Een artiest spreek je tenslotte niet tegen…. ‘Echt? Moet dat?’ Hij knikte zelfverzekerd. Daar ging ik dus, braaf staan en lopen waar hij aanwees, in de hoop dat hij toch vooral het park zou filmen en zo min mogelijk mijzelf in beeld zou brengen…
Herkennen jullie dat? Dat je alles op de foto wilt behalve jezelf? Ik had nog wel speciaal nieuwe laarsjes gekocht met een hoge hak. Prachtig ja, maar niet als je op van die wankele waalsteentjes moet lopen voor de camera… Waarom had ik niet gewoon sneakers aangetrokken? Of slippertjes desnoods?
Ik heb het eindresultaat nog niet gezien; hij moet tenslotte eerst knippen en plakken en dan alles aan elkaar monteren. Wat dat betreft lijkt het precies op wat ik zelf doe als ik schrijf, bedenk ik me, nu ik deze regels neerpen. Alleen heb ik nu niet in de hand wat jullie daar straks van zullen zien. Dus geloof me, ik ben nog veel benieuwder naar het resultaat dan jullie. Maar we zullen nog even moeten wachten tot het zover is.
In de tussentijd houd ik jullie graag op de hoogte van mijn vorderingen en strubbelingen tijdens de laatste fase van het boek. Vooral die laatste zijn er genoeg! Ik vind het echt te gek dat jullie met mij meelezen, bedankt daarvoor, en tot de volgende post!
De Waalkade…
Emmaly laat haar ogen zoekend over het volle terras dwalen. Jerry blijkt er al te zijn en wenkt hen, zodra hij hen in het vizier krijgt. Ze ziet dat hij een tafeltje met twee extra stoeltjes heeft geconfisqueerd. En hij zelf ziet er fantastisch uit, met zijn marineblauwe colbert en hagelwit shirt op zijn vaalblauwe jeans, oordeelt ze opgetogen.
De Waalkade is de locatie waar het allemaal begint. Het opzetten van een spraakmakend loungecafé is de ultieme droom van Emmaly, en ze is dan ook in de wolken als ze de kans krijgt die waar te gaan maken. Op dat moment is er nog geen vuiltje aan de lucht. Het komt dan ook geen seconde in haar op dat het vervullen van haar hartewens wel eens een heel andere wending zou kunnen gaan nemen…
Mijn debuutroman, waarover ik je heb verteld, nadert zijn eindfase. Dat klinkt echter honderd keer simpeler dan het is. Want op het moment dat je de woorden ‘the end’ hebt getypt, begint het pas! Dan wordt je geconfronteerd met het meest confronterende en tijdrovende klusje, waar je niet aan kan ontsnappen: corrigeren, schaven en schrappen. Alsof er schuurpapier over je huid wordt gehaald, als er hele stukken doorwrochte tekst in de figuurlijke prullenbak worden gedumpt. Al die mooie volzinnen waar je uren op hebt zitten broeden om ze niet alleen beeldend maar ook in perfect Nederlands neer te pennen. Om die woorden, mét alle emoties die daarbij horen, in de kiem te smoren. Streep erdoor; weg ermee! Kill your darlings, noemen schrijvers dat pijnlijke proces, waarmee je rucksichtslos een stuk van jezelf om zeep helpt. Au! Dat doet pijn! Al moet ik ook eerlijk bekennen dat het er doorgaans beter van werd…
Wat zegt dat eigenlijk over mij, als schrijver? Misschien wel gewoon dat ik net zo lang wil schrijven tot het écht goed is. Omdat het fantastisch is als dat lukt, op weg naar een adembenemende scene of een koelbloedig personage. Maar of het echt zo spannend is als ik je hier voorspiegel, dat bepaal jij als lezer straks natuurlijk helemaal zelf.